یک‌سال دیگر هم رو به پایان است، اما با وجود به بهره‌برداری رسیدن بسیاری از پروژه‌های ورزشی درسالی که روز‌های واپسین آن را سپری می‌کنیم، معضلات و مشکلات بسیاری همچنان به قوت خود باقی است، آن‌هم در شرایطی که بنا بر گفته‌های شخص وزیر ورزش، ۹ وزارتخانه درگیر امر ورزش هستند و براساس مصوبات شورای عالی ورزش، کیومرث هاشمی و مجموعه زیردست آن می‌توانند سیاست‌های خود را به سایر وزارتخانه‌ها دیکته کنند. با وجود این در همین روز‌های پایان سال شاهد تصمیم‌گیری‌های پرانتقادی از مجموعه وزارت ورزش بودیم که از جمله آن‌ها واگذاری پرسپولیس بود. واگذاری که مانند از چاله بیرون آمدن و به چاه افتادن بود و این چیزی نبود که از وزارت ورزش و شخص وزیر با سابقه بلندبالایی که دارد، انتظار می‌رفت!
هرچند که مورد اشاره شده، تنها یکی از موارد پرتعدادی بود که وزارت ورزش را مستحق انتقاد می‌کند. تردیدی نیست که وزارت ورزش و کیومرث هاشمی که چند ماهی است جایگزین حمید سجادی شده اقدامات مثبتی هم انجام داده‌اند، اما مسئله اینجاست که از او به عنوان یک فرد باسابقه در مدیریت ورزش انتظارات بیشتری وجود دارد که تا به امروز نتوانسته بدان جامه‌عمل بپوشاند.
شاید بتوان برخی کاستی‌ها را با توجه به ناملایمات موجود توجیه کرد، اما واقعیت این است که در بسیاری از موارد، راه‌رفته شده درست نیست، مثل واگذاری پرسپولیس به تامین اجتماعی، توجهات بیش از حد به فوتبال و بی‌توجهی به سایر رشته‌ها که مسئله نوع نگاه آقایان است. نگاهی که نمی‌تواند نتیجه مثبتی در پی داشته باشد.
سالی که روز‌های پایانی آن در حال سپری شدن است، میزبان اتفاقات تلخ و شیرینی در ورزش بود. موفقیت‌ها و ناکامی‌هایی که باید از هر دو آن‌ها در جهت گام برداشتن در مسیر پیشرفت درس گرفت. شاید به همین دلیل هم هست که عمدتاً در پایان کار به کاستی‌ها، ناکامی‌ها و نکات منفی اشاره می‌شود، چراکه ادامه مسیر موفقیت‌ها نیز مستلزم درس گرفتن از اشتباهات و ناکامی‌ها و تلاش برای جبران آنهاست. در واقع آنچه مسیر موفقیت را هموار می‌کند، گام برداشتن در مسیر حل و فصل مشکلات است. در غیر این صورت نمی‌توان انتظار تکرار موفقیت‌ها را داشت.
آنچه وزارت ورزش امروز باید بدان توجه داشته باشد، اشتباهاتی است که در طول امسال رخ داد. اشتباهات متعددی که بار‌ها و بار‌ها ورزش را به چالش کشید و آن را از مسیر رشد، توسعه و پیشرفت دور کرد. اشتباهاتی که به واسطه حضور مدیران ناکارآمد و تصمیمات غیراصولی رخ داد و ضربه‌های سنگینی چه به لحاظ مالی و چه فنی و معنوی به این حوزه وارد کرد. اشتباهاتی که روز‌های نخست سال آینده بهترین فرصت برای فکر کردن و بررسی آن‌ها برای عدم تکرار دوباره است، خصوصاً که سال آینده ورزش ایران رویداد‌های مهمی، چون لیگ ملت‌های والیبال، انتخابی‌های المپیک و همچنین بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا (المپیک و پارالمپیک) را در پیش دارد و باید با تمام قوا برای حضور و کسب موفقیت در آن قدم بردارد.
امسال فرصت‌های زیادی از دست رفت. والیبال ایران به دلایل مختلف از کسب سهمیه المپیک عقب ماند و کارش برای حضور در پاریس دشوار شد. کشتی اتفاقات تلخی را پشت سر گذاشت. جودو با وجود پایان محرومیت، حرف چندانی برای گفتن در میادین نداشت و سایر رشته‌ها نیز هر کدام به فراخور حال خود مسائل و مشکلات ریز و درشتی را پشت سر گذاشتند. تکلیف بسیاری از فدراسیون‌ها روشن نشد و دلخوری و نارضایتی ورزشکاران و قهرمانان از محقق نشدن وعده‌های داده شده همچنان پابرجا باقی ماند. مسائل و مشکلاتی که باعث شد در کل نتوان از آن به عنوان سالی موفق در ورزش یاد کرد. با وجود این ورزش اتفاقات خوبی را هم پشت سر گذاشت که از جمله آن برد‌های مقطعی تیم ملی (مثلاً برابر ژاپن)، درخشش فوتبال ساحلی و نایب‌قهرمانی واترپلو بود. اتفاقاتی که اگرچه توانست در مقاطع مختلف کام مردم را شیرین کند، اما برای ورزش ایران که پتانسیل بالایی دارد، کافی نبود.
ورزش سال گذشته دو وزیر به خود دید؛ سجادی بعد از عملکردی که چنگی به دل نمی‌زد، به دلیل اتفاقاتی که برایش رخ داد، جای خود را به کیومرث هاشمی داد، اما او هم هنوز نتوانسته انتظارات را آنطور که باید برآورده کند و انتظار می‌رود حداقل با درس گرفتن از اشتباهات این سال پرفراز و نشیب، برنامه‌ای قابل قبول برای سال جدید داشته باشد. سالی که به واسطه برگزاری المپیک، بسیار حائز اهمیت است و بدون برنامه قدم گذاشتن در آن نتیجه‌ای ندارد جز ادامه ناکامی‌هایی که در سال ۱۴۰۲، ضربه‌های قابل توجهی به بدنه ورزش کشور زد.
